Chapter 13 ขอโทษร้อยครั้งก็ยังไม่พอ

Special by พอร์ช

    "ไวท์???"

   "อะไร" แมวตัวน้อยที่คิดว่าตัวเองเป็นเสือทำเสียงขู่ใส่ผมฝ่อๆอยู่บนที่นอน ตาแดงกร่ำที่ทำท่าจะร้องไห้แต่ก็ไม่ยอมปล่อยให้น้ำใสๆที่อยู่ปลายตามันไหลลงมา

   "บอกว่าอย่ากัดปาก เดี๋ยวเลือดไหล" เวลาที่ไวท์โกรธ หรือรู้สึกกดดัน มันจะชอบกัดริมฝีปากล่างตัวเองจนบางครั้งเผลอทำให้ปากแตกบ่อยๆ แล้วพอเกิดเหตุการณ์แบบนี้ทีไรก็ต้องนอนเจ็บปาก ร้องอวดครวญแทบทั้งคืน เพราะงั้นมันจะพกยาทาไว้ใกล้ๆตัวเสมอ ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ไวท์มันเลิกพกยาไปแล้วหรือยัง เพราะสองปีที่ไม่ได้เจอกัน อะไรๆก็เปลี่ยนไปค่อนข้างมาก

   "ปากกู"

   "ใช่ปากมึงแต่มึงเป็นของกูเพราะฉะนั้นปากมึงก็เป็นของกู ห้ามกัด กูหวง" ไอ้ไวท์ขมวดคิ้วไม่พอใจแต่ก็ไม่เลิกกัดปากตัวเองแถมยิ่งกัดแรงมากกว่าเดิมด้วย

   "ไวท์.." ผมลุกขึ้นนั่งพิงผนังแล้วดึงไวท์ให้ลุกขึ้นตามมานั่งบนตัก ก่อนจะบีบปากมันแรงๆให้อ้าออก

   "อย่ายุ่ง!!!!" มันปัดมือผมออกแล้วหันหน้าหนีไปอีกทาง "จะทำอะไรก็รีบทำ เสร็จๆแล้วก็ไปสักที"

   "มึงอย่าพูดอย่างนี้ได้ไหมไวท์ มึงพูดเหมือนมึงเป็นพวก...” ขายยังไงยังงั้น ถึงตอนท้ายไม่ได้พูดออกไปแต่ผมก็ค่อนข้างมั่นใจนะว่าไอ้ไวท์มันรู้ว่าผมหมายถึงอะไร

   "เหอะ พอร์ช กูว่ากูก็ไม่ได้ต่างจากคนขายตัวเท่าไหร่หรอก ไม่สิ...กูไม่ได้เงินนี่เนอะ งั้นก็แสดงว่ากูออกจะแย่กว่าด้วยซ้ำ ไม่ได้เงินยังไม่พอ ยังไม่สามารถเลือกแขกได้อีก" ไม่รู้ไวท์ที่น่ารักคนเดิมของผมหายไปไหน ถึงแต่ก่อนมันจะชอบพูดจากวนตีนแต่ไวท์ก็ไม่เคยพูดกับผมแบบนี้

   "มึงเปลี่ยนไปนะ"

   "กูบอกมึงไปหลายรอบแล้วว่าอะไรๆก็เปลี่ยนไป กูเปลี่ยน มึงเปลี่ยน โลกเปลี่ยน ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปหมด" แต่กูไม่เชื่อหรอกนะว่าหัวใจมึงจะเปลี่ยนไปจากกูด้วย ถึงแววตาที่ส่งมาให้จะหม่นลงไปบ้าง แต่ผมยังเห็นความรักของมันที่มอบให้ผมอยู่เต็มดวงตานั้น

   "โกหกตัวเองโกหกได้ แต่โกหกใจตัวเองมันยาก"

   "กูไม่เคยโกหกใจตัวเองหรอกพอร์ช กู!!! เกลียด!!! มึง!!!" ไวท์หันมาพูดใส่หน้าผมเต็มๆ มือทั้งสองข้างกำแน่นที่เสื้อผม "เกลียด....เกลียดมากที่สุด ฮึก.." บอกกี่ครั้งแล้วนะว่าอย่ากัดปากตัวเอง

ตุบ

   "ถ้างั้นกูจะทำให้มึงรู้เองว่าเกลียดที่มึงพูดมันรวมถึงการร้องครางใต้ตัวกูด้วยหรือเปล่า" ลิ้นร้อนถูกดุนดันเข้าไปในโพรงปากไวท์ มันอ้าปากรับอย่างไม่ขัดขืน กลิ่นคาวเลือดคลุ้งเคล้าไปทั่วปาก

เจ็บหรือเปล่านะ

   “อื้อ อื้อ” ไม่นานคนใต้ร่างก็เริ่มมีอารมณ์ร่วมไปกับผม ถึงตอนแรกจะทำท่าทางเฉยๆ ไม่หือ ไม่อื้อ ไม่มีดูดปากผมกลับเหมือนอย่างตอนนี้

   “เจ็บปากหรือเปล่า” ผมถอนจูบออกจากริมฝีปากเล็กแล้วเขี่ยเบาๆอย่างทะนุถนอม

   “ไม่อ่ะ” ไวท์เม้มปากแน่นเหมือนแสดงให้ผมรู้ว่าที่จูบกันเมื่อกี้มันยังไม่พอ ถึงสายตาจะไม่ได้ยั่วยวนเหมือนผู้หญิงแต่แค่มันนอนหอบหายใจติดขัดแค่นี้ก็ยั่วยวนมากพอที่จะทำส่วนล่างผมแน่นหนึบจนร้าวไปทั้งตัวได้

   “....” อยู่ๆผมก็นึกอยากแกล้งคนตรงหน้าขึ้นมาซะงั้น

   “อะ..อะไร”

   “เปล่าครับ..” ผมพูดพร้อมกับเริ่มกดจูบลงไปที่ริมฝีกปากอีกรอบก่อนจะเลื่อนลงมายังต้นคอ ไล่กลับขึ้นไปที่ติ่งหู ขบเม้มอย่างนั้นอยู่สักพักแล้วค่อยๆขยับลงมาข้างล่างแกะกระดุมเสื้อนักศึกษามันอย่างไม่ได้รีบร้อนอะไรนัก

   “อื้อ..” เสียงครางกระเส่าดังพร้อมกับลิ้นผมที่แตะรัวลงบนยอดอก ไวท์บิดกายเร่าอยู่บนที่นอนดวงตาหวานเยิ้มเหมือนเรียกร้องให้ผมทำมากกว่านี้ “พอร์ช...”

เสียงเรียกชื่อผมจากริมฝีปากเล็กกับมือที่สอดเข้าไปตามแนวเสื้อผม มันยกมือขึ้นกอดคอผมก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปตามเส้นผมช้าๆ

   “ครับ..ว่าไง อยากให้ทำมากกว่านี้เหรอ”

   “อื้ม” ไวท์พยักหน้าให้ผมเหมือนคนนอนละเมอ ผมไม่ได้รีบร้อนให้ทุกอย่างมันจบลงอย่างรวดเร็ว เพราะผมไม่อยากให้ไวท์มองว่าทุกครั้งที่ผมมาหาผมต้องการจะระบายอารมณ์กับมันเพราะเรื่องอย่างว่าเท่านั้น

   “อ๊ะ...” เสียงหลุดครางเล็ดรอดออกมาอีกครั้งที่ผมเริ่มจับส่วนอ่อนไหวของไวท์ มันห่อปากน้อยๆเพื่อระบายอารมณ์ก่อนจะอ้าขาให้กว้างออกมากกว่าเดิม มือยังทำหน้าที่รั้งรูดขึ้นลงช้าๆเหมือนกับปากที่ขยับจูบไปทั่วแผ่นอกและหน้าท้อง

   “อื้อ อื้ออ” ลมหายใจติดขัดดังขึ้นเรื่อยๆที่มือผมเริ่มเร่งจังหวะ ผมไม่ได้ต้องการให้ไวท์มาทำให้ผมเหมือนอย่างที่ผมกำลังทำให้มันในตอนนี้

   “พอร์ช มะ มึง.. มึงแม่งงง!!” มันผงกหัวขึ้นดูผมก่อนจะล้มตัวลงนอนพร้อมกับยกมือขึ้นปิดหน้าทั้งสองข้าง “ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้นี่นา ทำไมต้องทำแบบนี้ อื้อ อ๊า” เสียงอื้ออึงผสมกับเสียงกระเส่าหวานหูดังไม่หยุดหลังจากที่ผมเปลี่ยนจากมือเป็นอะไรที่อ่อนนุ่มกว่า อย่างเช่นปากที่กำลังครอบครองแก่นกายของมันอยู่

   “อ๊ะ อา...” ราวกับว่าครั้งนี้ที่เราทำกันมันไม่ใช่เซ็กส์เหมือนครั้งก่อนๆ แต่ที่เรากำลังทำอยู่มันมีอะไรที่มากกว่านั้น ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอธิบายยังไง แต่ผมก็ไม่เคยใช้ปากทำแบบนี้ให้ใครหรอกนะ แม้กระทั่งหลิวก็ตาม

กึก

อยู่ๆความคิดก็หยุดชะงักลง ไม่ใช่เพราะความรู้สึกผิดต่อหลิวหรอกนะ แต่รู้สึกแย่ที่คิดถึงคนอื่นตอนที่กำลังอยู่กับไวท์นี่สิ

   “พะ...พอร์ช..มึงหยุดทำไมว่ะ” ผมรู้ว่ามันเขินที่ต้องถามผมแบบนั้นเพราะหน้าไอ้ไวท์ออกสีแดงแปร๊ดซะจนผมอดไม่ได้ที่จะหลุดขำออกมาก “ขำอะไรเล่า!!! กะ ก็มึงหยุดอ่ะ กูเลยถามดู ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะเชี่ยพอร์ช”

ไวท์หน้าบึ้งแล้วนอนคว่ำหันหลังเอาส่วนหน้าของมันขยับหนีปากผมทันที

   “นอนท่านี้คิดจะยั่วกันก็บอกมาดิ”

   “โว้ยยยย!!! ยั่วอะไรเล่า อ๊ะ อา ไม่ใช่นะ อื้อ..พอร์ช ถุงยางด้วย”

   “ไม่ใส่ได้ไหมอ่ะ”

   “ถ้างั้นก็ไม่ต้อง” มันทำท่ารังเกียจแล้วถีบตัวผมอย่างแรง ท่าทางแบบนี้เหมือนอารมณ์มันกำลังจะกลับมาเป็นปกติ

   “กูป้องกันทุกครั้งน่าไวท์”

   “ใครจะไปรู้ มึงอาจจะเอาโรคจากใครมาติดกูก็ได้” ผมไม่รู้ว่าไวท์หมายถึงใครแต่ตอนนี้ที่ผมคบด้วยก็มีแค่หลิว

   “หลิว เขาไม่ได้ร่านเหมือนเพื่อนมึงหรอกนะ” ผมไม่ได้ตั้งใจจะด่าเบสหรอกนะแต่ผมไม่ชอบให้ไวท์มองหลิวในแง่ร้าย สำหรับผมแล้วหลิวเป็นคนดีคนนึง เขาเข้าใจผม เขาอยู่กับผมตอนที่ไวท์หายไปไหนก็ไม่รู้

ผลัวะ!!!!

   “มึงไม่มีสิทธิ์มาว่าเพื่อนกู พอร์ช” แมวน้อยกำลังกลายร่างอีกครั้ง มันจ้องผมตาเขม็งราวกับไม่พอใจที่ผมพูดถึงเบสในแง่นั้น

   “มึงก็ไม่มีสิทธิ์มาว่าหลิวเหมือนกัน”

   “กูไม่เคยว่าหลิวเลยสักครั้ง...” ดวงตาไหววูบเหมือนแก้วที่กำลังแตก ผมไม่มีเวลามานั่งปลอบมันหรอกนะ เพราะอารมณ์ตอนนี้คุกกรุ่นจนแทบอยากจะระเบิด พอหยิบถุงยางในกระเป๋ามาใส่ได้แล้วหลังจากนั้นก็อย่างที่ทุกคนรู้นั่นแหละ ผมไม่ได้เล้าโลม ยัดเข้าไปทั้งๆที่ไวท์บอกว่าเจ็บ น้ำตาที่กลั้นไม่ให้ไหล สุดท้ายมันก็ไหลออกมาจนได้ ปากสีซีดถูกกัดจนเลือดไหลออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า

ผมใจร้ายกับเขาเกินไปหรือเปล่านะ

เสียงเตียงที่ดังเอี๊ยดอ๊าดกับหน้าไวท์ที่นอนร้องครางฟุบกับที่นอน มือทั้งสองข้างจิกลงบนที่นอนเหมือนเป็นที่ระบายอารมณ์ เหงื่อพราวเกาะหลังดูเซ็กซี่จนต้องก้มลงไปจูบย้ำแสดงความเป็นเจ้าของบ่อยครั้ง

   “อ๊า อ๊า..” ทั้งๆที่ตอนเริ่มมันออกจะดีกว่านี้ด้วยซ้ำ ผมพยายามผ่อนอารมณ์ตัวเองแล้วเริ่มเล้าโลมคนตรงหน้าอีกครั้ง ไม่รู้ว่ามันจะทันกับสิ่งที่ผมกระทำก่อนหน้าไหม แต่อย่างน้อยผมก็อยากจะทำกับเขาให้นุ่มนวลกว่านี้

   “กูไม่ชอบท่านี้เลยมันไม่เห็นหน้ามึง” ผมหันพลิกตัวไวท์ให้หันกลับมานอนในท่าหงายทั้งๆที่บางส่วนยังเชื่อมต่อกันอยู่ น้ำตามากมายไหลเปรอะแก้ม ไวท์ยกมือข้างนึงขึ้นปิดหน้าตัวเองเพื่อบังสายตาผม

   “เมื่อกี้...พอร์ชขอโทษนะ” ผมก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูไวท์ก่อนจะดึงมือเล็กให้มากอดคอผมแต่เหมือนบางอย่างจะผิดพลาดไปแล้ว  ไวท์ไม่แม้แต่จะกอดคอผม แถมเขายังไม่มองหน้าผมด้วยซ้ำ

   “ขอโทษไวท์ พอร์ชขอโทษ มองหน้าพอร์ชหน่อยสิ นะ..ได้โปรด” อารมณ์ทุกอย่างหยุดกึกลงเพราะเสียงสะอื้นที่ร้องดังไม่หยุด

   “กูก็แค่ของเล่นของมึงเท่านั้นแหละพอร์ช”

   “ไม่ใช่”

   “ใช่!!! ฮึก ฮือออออออ ทำไมจะไม่ใช่ เกลียด เกลียดพอร์ชที่สุด!!!!” ผมไม่รู้จะทำยังไงนอกจากกอดปลอบโยนคนตรงหน้า โยกตัวไวท์ไปมาแล้วพร่ำบอกกับเขาอยู่อย่างนั้นว่ามันไม่ใช่อย่างที่เขาคิด

ไวท์ไม่ใช่ของเล่นชิ้นโปรดที่ผมจะหวงเหมือนตอนเด็กๆ

แต่ไวท์เป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิต

ไม่ว่าจะยังไงผมก็ไม่มีทางปล่อยเขาไปจากผมแน่ๆ

*******************

 “อื้อ..” เสียงครางในลำคอเบาๆกับหัวเล็กทุยกำลังเอียงซบมาที่ไหล่ผมช้าๆ หลังจากที่ผ่านการร้องไห้ไปอย่างหนักคนตรงหน้าก็นอนหลับสนิท ขอบตาบวมช้ำ เหมือนคนโดนต่อย แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นสำหรับผมแล้วไวท์ก็ยังน่ารักเหมือนเดิม

มีคนเคยบอกไว้ว่า ผู้หญิง ถ้ามีอะไรกับใครแล้ว คนๆนั้นจะดูสวยขึ้น ผมว่าหลักการนี้อาจจะใช้กับคนตรงหน้าผมได้เหมือนกัน

สำหรับไอ้ไวท์แล้วหลายๆคนมักจะบอกว่ามันหล่อ หน้าตาอย่างมันไปที่ไหนก็มีแต่สาวกรี๊ดเต็มไปหมด แต่ไม่รู้สิ สำหรับผมแล้ว ไวท์มันออกจะน่ารักมากกว่า  ช่วงเวลาสองปีที่ผ่านมาดูเหมือนมันจะดูดีขึ้นมากด้วย

ทั้งผมยาวประบ่า ผิวขาวราวกับหิมะ ไม่แปลกใจเลยที่เพื่อนๆจะเรียกว่าโสโนว์ไวท์ ทั้งๆที่ตอนม.6ไวท์ยังเป็นแค่เด็กนักเรียนที่ไว้ผมทรงรด.เกรียนๆ ผิวถึงจะไม่คล้ำมากเหมือนแต่ก็เกรียมแดดนิดๆ จะพูดยังไงดีล่ะสมัยก่อนมันดูเป็นหล่อเข้มกว่านี้ แต่ตอนนี้ดิทั้งริมฝีปากอมส้มที่ดูน่าจูบ ร่างบางที่ดูน่าทะนุถนอม ไม่ว่าจะเป็นตอนนี้หรือเมื่อก่อน ผมก็อยากจะดูแลคนตรงหน้าไปตลอดทั้งชีวิตของผม ถึงแม้เรื่องของเรามันอาจจะเป็นมากกว่าเพื่อน...ไม่ได้ก็เถอะ

            “พอร์ช ผู้ชายก็ต้องคู่กับผู้หญิงเท่านั้น” หนึ่งประโยคจากคนๆนึงที่เคยพูดกับผมยังดังก้องอยู่ในหัวตลอดแม้กระทั่งตอนนี้

ความรู้สึกที่มีให้ไวท์ ผมคิดว่ามันคงไม่ได้แตกต่างจากที่ไวท์มีให้ผมมากเท่าไหร่หรอก แต่เพราะตัวผมเองมีอีกหลายเหตุผลที่ไม่สามารถก้าวข้ามผ่านความเป็นเพื่อนไปได้ เพราะฉะนั้นคำว่ารักที่มากกว่าเพื่อนสำหรับผมกับไวท์แล้ว ผมคง...ให้เขาไม่ได้

ไวท์เริ่มขยับตัว ร่างเล็กเอื้อมมือมาจับที่ผ้าห่มอย่างก่อนะจะดึงขึ้นมาไว้ตรงระดับจมูก แล้วใช้ปลายจมูกตัวเองเกลี่ยเบาๆที่ปลายผ้าอยู่อย่างนั้น

   "เด็กน้อยชะมัด"

   “อื้อพอร์ช...” มันปรือตาขึ้นมองผมก่อนจะหลับตาลงไปอีกรอบ “ไวท์เจ็บ” เจ็บที่ไวท์พูดมันเจ็บตรงไหนว่ะ ปกติเวลาที่ไวท์มันกึ่งหลับกึ่งตื่นมันมักจะลืมตัวแบบนี้เสมอ

   “เจ็บตรงไหน”

   “ปาก”

   “ก็บอกแล้วว่าไม่ให้กัดปาก” ผมรีบลุกจากที่นอนแล้วตรงดิ่งไปที่ลิ้นชักตรงหัวเตียง ไม่รู้ว่ามันจะยังพกตลับยาไว้ติดตัวหรือเปล่า ผมค้นห้องไอ้ไวท์อยู่พักใหญ่กว่าจะเจอก็ปาไปเกือบ 10 นาที “เก็บไว้ซะซ่อนเลยนะมึง” พอมานั่งลงกับเตียงก็อดขยี้หัวมันอย่างหมั่นไส้ไม่ได้

   “เจ็บไหมเนี่ย” ผมค่อยป้ายยาไปที่ริมฝีปากไวท์เบาๆ

   “โอ้ย..” มันร้องออกมาทั้งๆที่เจ้าตัวยังหลับอยู่ ปกติมันไม่น่าแสบขนาดนี้นิ อย่าบอกนะว่ามันกลับไปใช้ยี่ห้อเดิมอีกแล้ว ผมยกตลับยาไวท์ขึ้นดมได้กลิ่นเย็นๆก็เดาได้มายากเลยว่าทำไมมันถึงแสบปาก

   “ดื้อชะมัด ซาดิสใช่ไหมมึงเนี่ย” แต่ก่อนผมจะเป็นคนเลือกยี่ห้อยาป้ายปากให้ไวท์ ส่วนใหญ่ที่ผมเลือกจะเป็นส่วนผสมของขี้ผึ้งเวลาทามันเลยไม่ค่อยแสบมาก แต่ไวท์มันบอกว่าไม่ทันใจเลยมักจะแอบผมไปซื้อยี่ห้อที่ทาแล้วแสบปากแต่หายเร็วมาใช้แทน

   “คนบ้าอะไรหลับแล้วยังสามารถเชิดปากใส่คนอื่นได้อีก น่ารักเกินไปแล้วนะ”

ติ๊ด ติ๊ด

เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ พอเห็นชื่อที่โชว์หราอยู่บนหน้าจอก็อยากจะกดปิดเครื่องหรือแกล้งทำเป็นไม่รับสายจริงๆ

   “ฮัลโหล...”  แต่ก็นั่นแหละ ผมทำแบบนั้นได้ซะที่ไหน

   (พอร์ชอยู่ไหน)

   “บ้านน่ะ” กี่วันปากมึงจะหายเจ็บเนี่ยไวท์ ห้อเลือดขนาดนี้ พอดูด้านในแล้วผมก็ต้องส่ายหน้าอีกรอบ นี้มันเป็นแผลร้อนในหรือรอยกัดจากฟันว่ะเนี่ย เห้อออ กูล่ะปวดหัวกับมึงจริงๆ

   (มาหาหลิวหน่อยสิ) ผมคุยโทรศัพท์ในท่าเอียงคอแนบกับไหล่แล้วใช้มือข้างนึงดึงริมฝีปากล่างไอ้ไวท์ให้เปิดกว้างกว่าเดิมก่อนจะทายาให้มันอีกครั้ง

   (พอร์ช???)

   “ห้ะ ว่าไง??”

   (หลิวปวดหัว มาหาหลิวหน่อยสิ...นะ)

  “.......”

   (พอร์ช...)

   “อืมๆ รอแป๊บนึงนะกำลังออกไป” ผมกดวางโทรศัพท์เสร็จก็หันไปมองคนที่นอนหลับอยู่บนเตียง กดจูบลงไปที่ปากไวท์อีกครั้งกลิ่นยายังคลุ้งไปทั่วริมฝีปาก “แล้วกูจะรีบกลับมา....ระ...อึก”

คำพูดบางคำพูดถูกกลืนลงคอทันทีที่ผมเกือบจะพูดอะไรออกไป

“ขอโทษนะ..." ผมไม่รู้ว่าผมพูดกับไวท์ไปครั้ง ถึงแม้ใครจะบอกว่าคำขอโทษถ้ายิ่งพูดมากเท่าไหร่ความศักดิ์สิทธิ์ก็ยิ่งลดลงเท่านั้น แต่สำหรับผม

ผมไม่รู้จะพูดอะไรเพราะความผิดของผมมันช่างมากมายเหลือเกิน

ไวท์...

กูขอโทษที่ทำให้มึงเจ็บ

ขอโทษที่กูเห็นแก่ตัว

แล้วก็ขอโทษที่กู....ทิ้งหลิวเขาไม่ได้จริงๆ

  

>>>>>>>>>>>>>> 

>>>>>>>>>>>>>>>>>http://writer.dek-d.com/nuoouka/story/viewlongc.php?id=1002915&chapter=14

 

Chapter 9 อดีตที่เจ็บปวด

Chapter 9 อดีตที่เจ็บปวด



   “เป็นของกูนะไวท์” เสียงกระซิบพร้อมกับริมฝีปากเย็นๆที่ไล่งับจากหลังคอมาจนถึงหน้าอก ก่อนที่สายตาจะเลื่อนมาประสานกันอีกครั้ง


   “กะ...กูว่าอย่าเพิ่งเหอะ” ผมกำเสื้อไอ้พอร์ชแน่นก่อนจะผลักอกมันเต็มแรงเพื่อให้เจ้าตัวลุกขึ้น แต่ไม่รู้ตัวมันหนาหรือผมผลักเบาไปกลายเป็นว่าไอ้พอร์ชนอนทับตัวผมมากกว่าเดิม


   “เชี่ยพอร์ชกูหนัก”


   “หนัก”


   “กูสิหนัก มึงจะมาหนักอะไรกับกูเล่า อ๊ะ” เสียงครางหลุดออกจากผมปากทันทีที่ไอ้พอร์ชเริ่มปฏิบัติการใต้ร่มผ้า มันสอดมือเข้าไปในเสื้อ แกล้งลากเบาๆผ่านยอดอกไล่ลงมายังหน้าท้อง และกำลังจะมุดเข้ากางเกงขาสั้นของผม


   “เชี่ยพอร์ช...” ผมรู้สึกว่าครั้งนี้มันไม่ใช่ครั้งที่ปกติเท่าไหร่ เพราะถ้าเป็นปกติผมคงให้มันเลยตามเลยช่วยกันเหมือนอย่างที่แล้วๆ แต่จะพูดยังไงดีล่ะเมื่อกี้ไอ้คนตรงหน้าเพิ่งพูดเหมือนจะเอาผมอยู่เลย หรือผมเข้าใจผิดว่ะบางทีความหมายของคำว่าเป็นของกูเถอะนะอาจจะเป็นความหมายอื่น


   “ไวท์...เอากันเถอะ” พ่องงงงง เมื่อกี้กูเพิ่งคิดเข้าข้างมึงอยู่เลยนะเชี่ยพอร์ช พอได้ยินอย่างนี้ผมล่ะอยากเอาโคมไฟทุ่มใส่หัวมันจริงๆ


   “ลุกเลย”


   “ไวท์...”


   “พอร์ช มึงไม่ควรทำแบบนี้ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอว่ะ” อย่าทำเหมือนกูเป็นตัวอะไรสักอย่างเลยพอร์ชแค่นี้มึงก็กักขังกูไว้กับมึงมากเกินไปแล้ว ปล่อยกูไปเถอะ


   “ไม่ใช่ มึงไม่ใช่เพื่อน มึงบอกเองว่ากูไม่ใช่เพื่อนมึง”


   “โอเค งั้นมึงเป็นเพื่อนกู พอใจยัง???” ผมเลิกคิ้วถามมันพร้อมกับหยิกแก้มกลมๆทั้งสองข้างของมันแรงๆ เวลาไอ้พอร์ชทำหน้าหงอยเหมือนหมาแบบนี้ก็ตลกดีเหมือนกัน “ลุก!!! กูหนัก ตัวอย่างควายเลยมึงอ่ะ”


   “กูไม่อยากได้แค่เพื่อนธรรมดาแล้ว กูอยากได้มากกว่านี้” มันพูดเสร็จก็หันมางับมือผมก่อนจะเริ่มส่งสายตาหื่นกามพร้อมกับริมฝีปากที่แนบลงมาประกบตรงปากผมอีกรอบ ครั้งนี้อาจจะไม่อ่อนหวานเหมือนครั้งแรกแต่มันเต็มไปด้วยความเร่าร้อนและแรงปรารถนา ผมเผลอยกมือขึ้นกอดคอมันและอ้าปากรับลิ้นที่ไอ้พอร์ชมันดุนเข้ามาในปาก


   “อึก อื้อ” ศีลธรรมแล้วความเป็นเพื่อนหายไปทันทีที่คนตรงหน้าเริ่มถอดเสื้อผมออก ดูจากสีหน้าและท่าทางแล้วไอ้พอร์ชไม่ได้พูดเล่นแน่ๆ


   “อย่านะมึง กูว่ามันเกินเลยกว่าความเป็นเพื่อนแล้วแบบนี้อ่ะ”


   “กูบอกแล้วไงว่ากูอยากได้มากกว่านั้น”


   “ถ้างั้น กูถามอะไรมึงอย่างดิ”


   “เออ ถามมา”


   “กูกับหลิวใครสำคัญกว่ากัน” ผมกลั้นใจถามสิ่งที่แม้ว่ามันจะทำร้ายผมในอนาคตแต่ผมก็อยากรู้ ไม่ว่าคำตอบจะเป็นไงสุดท้ายวันนี้ผมจะเป็นของมันแน่นอน


   “.....” ไอ้พอร์ชไม่ตอบผมก็พอจะเดาได้อยู่แล้วว่ามันหมายความว่ายังไง เห้อช่างมันเถอะผมไม่ได้คาดหวังกับคำตอบมันไว้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ผมลุกขึ้นจากที่นอนเดินไปปิดไฟแล้วถอดกางเกงตัวเองออก 


   “คำถามกูยากเกินไปอ่ะดิ ช่างมันเถอะเรามาทำกันดีกว่า”


   “แต่...”


   “จะแต่เชี่ยอะไรอีก มึงก็รู้ว่าเพื่อนอย่างกูให้มึงได้ทุกอย่างแหละพอร์ช” 


แต่ครั้งนี้มึงได้กูแล้วก็เลิกเป็นเพื่อนกับกูเถอะนะ ประโยคหลังผมไม่ได้พูดออกไปแต่ตั้งใจจะทำแบบนั้นจริงๆ อีกไม่นานผมก็จะไปจากชีวิตมันจริงๆแล้ว ผมรู้มาคร่าวๆว่าพ่อจะย้ายขึ้นไปอยู่เชียงใหม่ถาวรแต่ยังไม่แน่ใจเรื่องบ้านที่กรุงเทพว่าจะปล่อยไว้ให้ผมเผื่อผมสอบติดโควต้าหรือจะขายทิ้งไปเลยดี ตอนนี้ผมว่าผมตัดสินใจแทนพ่อได้แล้วล่ะ


ผมเดินมานั่งตักมันพร้อมกับก้มลงไปประกบปากไอ้พอร์ชอีกครั้ง เราจูบกันเนิ่นนานรับรู้ได้ว่าสิ่งที่ทำอยู่มันไม่ใช่แค่การกระทำของเพื่อนกับเพื่อน บางครั้งผมก็รู้สึกว่าไอ้พอร์ชมันก็ชอบผมอยู่ไม่น้อย แต่ใครจะไปรู้ใจมันได้เท่ากับตัวมันล่ะ


   “อ๊ะ อา พอร์ช เบาๆ” ผมยกมือขึ้นยันหน้าท้องคนตรงหน้าบอกมันให้ค่อยๆแทรกตัวเข้ามาช้าๆ


   “เจ็บหรอ”


   “อื้อ” ผมพยักหน้าให้มันนิดๆ ไอ้พอร์ชมันหยุดนิดนึงแต่ก็ลดแรงแล้วค่อยๆดันเข้ามาช้าๆ คำพูดปลอบประโลมกับจูบที่ก้มลงมาสัมผัสครั้งแล้วครั้งเล่าทำเอาลืมความเจ็บปวดไปได้ง่ายๆ


   “เหมือนกูกำลังอยู่ในตัวมึงเลยว่ะ” ดูมันพูด นี่เรียกว่าโง่หรืออะไรว่ะ 

   “มึงเข้ามาจนมิดด้ามขนาดนี้ไม่อยู่ในตัวแล้วเข้าเรียกว่าอะไรล่ะไอ้ควาย อ๊ะ อา” ไอ้พอร์ชเริ่มขยับสะโพกเบาๆตามแรงปรารถนา มันดึงมือผมไปจับที่ไหล่ทั้งสองข้างของตัวเอง 


   “ไวท์...”


   “อ๊ะ อ๊า” เสียงดังเอี๊ยดอ๊าดของเตียงผสมกับเสียงหอบหายใจของผมกับไอ้พอร์ช ก่อนที่จะถึงปลายสุดของเส้นทางผมอยากบอกอะไรบางอย่างที่ผมเก็บไว้มานานให้มันรับรู้
   


   “กูรักมึงพอร์ช/มึงเป็นเพื่อนที่สำคัญที่สุดของกูไวท์” ก่อนที่ไอ้พอร์ชจะล้มตัวลงนอนข้างๆกายผมเราพูดคำสุดท้ายออกมาพร้อมกัน แม้ว่าความหมายเหมือนจะไม่ต่างกันมากแต่มันกลับต่างกันโดยสิ้นเชิง



   “..........”




   “..........”




   “คือว่ากู....” พอร์ชพูดอึกอักพร้อมกับเอื้อมมือมาจับแก้มผมแล้วเช็ดน้ำตาให้ผมเบาๆ มันคงไหลทะลักออกมาพร้อมกับสิ่งที่ผมได้ยินเมื่อกี้



   “ฮึก...มึงไม่ต้องห่วงหรอกพอร์ชถึงกูจะรักมึงมากแค่ไหน ฮึก...แต่กูจะเป็นเพื่อนคนสำคัญสำหรับมึงเหมือนเดิม”


   “ไวท์...”




   “ขอร้องฮึก..ล่ะ.. อย่าพึ่งพูดอะไรตอนนี้เลย แค่วันนี้นะ แค่วันนี้ที่กูได้เป็นคนรักของมึง กูขอแค่วันเดียวก็ได้...ฮึก..ฮือ”




   “ขอโทษนะไวท์” 




   “อื้อ กูเข้าใจ” 






ผมตื่นขึ้นมาอีกทีพร้อมกับคนข้างกายที่หายไป ผมรู้ว่ามันคงรับไม่ได้กับสิ่งที่ผมบอกมันเมื่อคืน แต่ก็ช่างมันเถอะสิ่งที่เสียไปแล้วเอากลับคืนมาไม่ได้อยู่ดี ผมพยายามลุกขึ้นจากเตียง อาบน้ำแล้วกลับบ้านไปบอกพ่อและแม่เรื่องย้ายโรงเรียนตามเขาทั้งคู่ไปอยู่เชียงใหม่ ตอนแรกผมกะว่าจะอยู่เรียนที่นี้ให้จบๆแต่สุดท้ายผมก็คงบากหน้าอยู่สู้หน้าไอ้พอร์ชไม่ได้ ย้ายๆไปนั่นแหละดีแล้ว




ยังไงซะ ผมกับมันก็เป็นเพื่อนกันต่อไปไม่ได้อยู่ดี 




ช่วงเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ผมทำเรื่องย้ายโรงเรียนและย้ายบ้านไอ้พอร์ชไม่แม้แต่จะโผล่หน้ามาให้ผมเห็นเลยสักครั้ง มันคงไม่อยากเจอหน้าผม คงคิดเหมือนผมแหละว่าถ้าเจอกันจะปั้นหน้าใส่กันยังไง ก็นะ เป็นเพื่อนกันมาเกือบสิบปีอยู่ๆมาบอกว่าคิดเกินเพื่อนมันก็คงรู้สึกอึดอัดไม่น้อย 



   “เสร็จยังไวท์ ไม่ลืมอะไรใช่ไหมลูก” 



   “ไม่ครับพ่อ คิดว่าไม่ลืมนะ” ผมยิ้มให้พ่อแล้วเข้าไปนั่งในเบาะหลัง ก่อนจะหันไปมองบ้านที่ตอนนี้บริษัทขายบ้านคงขายทอดตลาดให้คนอื่นไปเรียบร้อยแล้วเพราะพ่อได้เงินจากการขายบ้านมาเมื่อวานและทางบริษัทเร่งให้เราออกจากบ้านเพื่อที่เจ้าของบ้านคนใหม่จะได้เข้ามาอยู่ในสัปดาห์หน้า 



   “แล้วไวท์บอกเบอร์ใหม่พอร์ชยัง เบอร์พ่อกับแม่พอร์ชก็ไม่มีนะ”



   “บอกแล้วครับ” ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดโทรหาไอ้พอร์ช ที่โทรไปไม่ได้อยากบอกมันหรอกครับว่าผมจะไปไหน แต่แค่อยากฟังเสียงมันเป็นครั้งสุดท้าย ผมกดโทรหามันอยู่หลายรอบแต่ก็ยังไม่มีคนรับ บางทีมันอาจจะยุ่งอยู่หรือไม่ก็....





คงไม่อยากรับสายผม





งั้นโทรหาหลิวล่ะกัน



   (ว่าไงไวท์)


   “เสียงสดใสเชียว อยู่ต่างจังหวัดดูมีความสุขใหญ่เลยนะ”
   

   (แหงล่ะ อากาศที่นี้ดีจะตาย ว่าแต่ไวท์เถอะมีอะไรหรือเปล่า ปกติไม่เห็นโทรหาหลิว)


   “ไม่มีอะไรโทรมาเฉยๆน่ะ แล้วหลิวได้คุยกับพอร์ชมั้งป่ะ”


   (เอ่อ ไม่เลย เราไม่ได้สนิทกับพอร์ชขนาดนั้นสักหน่อย)


   “หลิว ไวท์รู้แล้วนะว่าพอร์ชกับหลิวเป็นแฟนกัน”


   (รู้ได้ยังไง!!!)


   “ก็พอร์ชบอก มันเขินใหญ่เลย แถมบอกกับไวท์ด้วยนะว่ารักหลิวมากที่สุด”


   (จริงหรอ ปกติพอร์ชมันก็บอกเราบ่อยอยู่นะ แต่พอเห็นมันไปเล่าให้ไวท์ฟังแบบนี้แล้วเรารู้สึกเขินๆยังไงไม่รู้ เออ อีกไม่กี่วันหลิวจะกลับกรุงเทพแล้ว ยังไงเจอกันแล้วค่อยคุยกันต่อนะพอดีพอร์ชโทรมาน่ะ)




   “.....”



   (ฮัลโหลไวท์ ได้ยินไหม)



   “อ้อ อื้ม แล้วเจอกัน ฝากดูแลพอร์ชด้วยนะ”




ผมกดวางโทรศัพท์เสร็จก็ถอดซิมออก เบอร์ผมกับเบอร์ไอ้พอร์ชมีเลขตัวท้ายต่างกันแค่ตัวเดียว ไอ้จะทิ้งไปเลยก็เสียดาย แต่ยังไงซะถ้าไม่ได้ใช้นานๆเดี๋ยวมันก็ตัดไปเองอยู่ดี เสียงเพลงคลอเบาๆที่พ่อเปิดในรถไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกเจ็บมันจางหายไปได้เลย



ผมหันไปมองไอ้ดำก่อนจะล้มตัวฟุบหน้าลงกับตุ๊กตาหมาที่ไอ้พอร์ชซื้อให้แล้วค่อยๆหลับตาลงช้าๆ พลางนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาตั้งแต่แรกที่รู้จัก จนถึงวันสุดท้ายที่เห็นหน้า มีใครเคยบอกไว้นะว่ามีอยู่ 3 สิ่งในชีวิตเรา ที่เราไม่สามารถเรียกมันกลับคืนมาได้ เวลา คำพูด และโอกาส



แต่สำหรับผมแล้ว ความสุขที่เคยมีร่วมกับไอ้พอร์ชมันก็ไม่สามารถเรียกกับมาชดเชยความเจ็บปวดในใจได้เลยสักนิด





มึงยังอยากอยู่กับกูหรือเปล่าว่ะไอ้ดำ มึงคงไม่ได้รังเกียจกูเหมือนกับไอ้พอร์ชหรอกใช่มั้ย






เพราะตอนนี้







แม้แต่คำว่าเพื่อนเจ้าของมึงเขาก็ไม่อยากให้กูเป็นเลยด้วยซ้ำ...

>>>>>>>>>>>>http://writer.dek-d.com/nuoouka/story/viewlongc.php?id=1002915&chapter=10

Chapter 3 *นี่มึงไม่เคย.....หรอว่ะ????

                “เฮ้ย มึงอย่าหนีดิว่ะ”


                “แน่จริงก็จับให้ได้ดิ”


ผมมองเด็กม.ต้นสองคนที่วิ่งไล่จับกันจนลับสายตา เสียงหัวเราะที่ดังแว่วจนไม่ได้ยินเสียงทำเอาผมนึกเรื่องราวของตัวเองในอดีต นึกถึงความรู้สึกดีๆที่เกิดขึ้นครั้งแรกจากอะไรบางอย่าง…




                “ไวท์วันนี้มึงไปนอนบ้านกูป่ะ” ผมหันไปมองไอ้พอร์ชที่ตอนนี้กำลังหอบหายใจเข้าปอดพร้อมกับล้มตัวลงนอนบนตักผม


                “อี้ ไอ้พอร์ชเหม็นเหงื่อ” ผมผลักหัวไอ้พอร์ชออกจากตักทันทีที่รับรู้ได้ถึงความชื้นแฉะที่แปะอยู่ที่ขา


                “ไปมั้ย” ดูมันไม่ลุกออกจากตักผมแล้วยังมีหน้ามาถามเรื่องอื่นอีก


                “ขี้เกียจ” สุดท้ายผมก็ได้ไปแต่ปล่อยเลยตามเลยให้มันนอนเอาเหงื่อแปะขาผมไว้อย่างนั้นก่อนจะยื่นขวดน้ำกับผ้าเย็นไปวางแปะบนหน้ามันแทน



วันนี้ไอ้พอร์ชมีแข่งบาสกับต่างโรงเรียน มันลากผมมาดูทั้งๆที่ผมกำลังอ่านหนังสือสอบอยู่


                “ไปนะ วันนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่ กูอยู่คนเดียว แถมมีอะไรเด็ดๆให้มึงดูด้วย”


               "....???...."


                “เชื่อดิไวท์มึงไม่เคยได้ชมแน่นอน หึหึ”


                “เออๆ ไปก็ได้” จริงๆผมก็พอจะเดาได้นิดหน่อยนะว่าไอ้อะไรเด็ดๆที่มันพูดถึงคงหนีไม่พ้นเรื่องที่ไอ้พอร์ชไปยืมแผ่นหนังโป๊มาจากไอ้โยเมื่อวันก่อนแน่ๆ


                “ดีมากเพื่อเลิฟ”ไอ้หมาพอร์ชพูดพร้อมกับยกมือขึ้นบีบจมูกผมเบาๆ "20นาทีนะ" มันบอกเวลาปลุกผมเสร็จก็ดึงผ้าเย็นแปะหน้าตัวเองไว้เหมือนเดิม ลมหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกว่าคนที่นอนอยู่บนตักกำลังเข้าสู่ห้วงนิทรา



เราสองคนเรียนอยู่ชั้นม.2แล้วครับ หลายๆอย่างเปลี่ยนไปมากจากไอ้พอร์ชขี้แกล้งไม่มีใครคบ ตอนนี้มันแทบจะไม่เหลือเค้าเดิมเลยด้วยซ้ำเพราะใครๆก็อยากเป็นเพื่อนมัน รอบตัวไอ้พอร์ชดูเหมือนจะเปล่งประกายมีแสงจ้าจนบางทีผมเริ่มแสบตานิดๆ แตกต่างจากผมอย่างเห็นได้ชัดที่นับวันแสงเจิดจ้าที่เคยมีตอนประถมลดเหลือเป็นแค่ดาวเคราะห์น้อยที่วนรอบตัวไอ้พอร์ชเท่านั้น



หลายครั้งที่ผมพยายามปลีกตัวออกจากมัน แต่ก็เป็นมันอีกนั่นแหละที่มักจะดึงมือผมไปอยู่ข้างๆแล้วบอกเสมอว่าผมเป็นเพื่อนคนสำคัญ


                “ไวท์กูสูงขึ้นอีกเซนแล้วนะ”


                “ทำไมเป็นงั้นว่ะ ทั้งๆที่ตอนประถมมึงเป็นแค่ไอ้ตัวเปี๊ยกเองแท้ๆ แต่มึงไม่ต้องห่วงไปนะพอร์ชไม่มีทางที่มึงจะสูงไล่กูแน่นอนไอ้เตี้ย” ผมเหยียดตามองไอ้เตี้ยที่ตอนนี้ความสูงแทบจะไล่ถึงผมอยู่แล้ว


                “หรอคร้าบบบบบ ” ไอ้พอร์ชวิ่งไล่ผมจนถึงบ้าน


                “อ่าวเด็กๆ อย่าวิ่งในบ้านสิลูก”


                “แม่อ้อมหวัดดีครับ” ผมกับไอ้พอร์ชยกมือไหว้แม่อ้อมพร้อมกันก่อนจะเป็นผมที่วิ่งตึงตังขึ้นห้องเพื่อไปอาบน้ำเก็บเสื้อผ้า


                “แม้อ้อมวันนี้ให้ไวท์ไปนอนกับพอร์ชนะ” เสียงไอ้พอร์ชพูดขออนุญาตแม่เพื่อจะชวนผมไปนอนบ้านมัน


                “พ่อกับแม่ไปต่างประเทศอีกแล้วหรอ”


                “ใช่ครับ”


                “งั้นกินข้าวก่อนแล้วค่อยไป”


                “คร้าบบบบ” หลังจากกินข้าวเสร็จผมกับไอ้พอร์ชก็ปั่นจักรยานแล้วปรี่ไปที่บ้านมันด้วยความตื่นเต้น


                “ตื่นเต้นไปป่ะไวท์ หึหึ” ไอ้พอร์ชผลักหัวผมอย่างแรงก่อนจะเดินนำผมเข้าไปในบ้าน มันจัดการล็อคประตูบ้านแล้วดึงผมให้เดินตามมันขึ้นไปบนห้อง


                “เปล่าสักหน่อย” แค่แผ่นหนังโป๊ ถึงกูจะไม่เคยดูแต่กูรู้หรอกน่าว่ามันเป็นแบบไหน  ชิ


                “กูอาบน้ำก่อนนะ อย่าแอบเปิดดูก่อนล่ะ”


                “อือ” ผมพยักหัวหงึกๆให้มันเสร็จก็รื้อกระเป๋าไอ้พอร์ชหยิบแผ่นหนังที่มีรูปผู้หญิงหน้าตาคิคุเหมือนคนญี่ปุ่นใส่ชุดนุ่งน้อยห่มน้อยนั่งอ้าขาด้วยท่าเซ็กซี่ สายตายั่วยวนทำเอาผมกลืนก้อนน้ำลายเหนียวลงคอได้อย่างยากลำบาก แค่เห็นหน้าปกผมก็รู้สึกตื่นเต้นแปลกๆแล้ว นี่ถ้าได้เห็นเป็นภาพเคลื่อนไหวคง...


                “อะแฮ่ม..” เสียงเชี่ยพอร์ชที่เดินออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูที่พันรอบเอว มันส่งสายตากรุ่มกริ่มมาให้ผมเป็นเชิงล้อ

                “อะไรกูไม่ได้อยากรู้สักหน่อย” ผมโยนแผ่นไร้สาระลงบนที่นอนแบบไม่แยแสก่อนจะทำทีเดินไปหยิบการ์ตูนที่เรียงบนตู้มาอ่านเล่น


               “กูก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ไปนั่งบนเตียงไป กูแต่งตัวเสร็จจะเปิดให้ดู” ผมทำตามคำสั่งไอ้พอร์ชอย่างว่าง่าย มันเดินไปใส่เสื้อผ้าแล้วหยิบแผ่นหนังใส่เข้าไปในเครื่อง เปิดทีวีแล้วเดินมานั่งลงกับพื้นข้างๆเตียงที่ผมนั่งอยู่


               "อ่ะ เช็ดหัวให้หน่อย"


               "อืม" ผมดึงผ้าผืนน้อยไปไว้ในมือก่อนจะวางแปะไว้บนหัวคนตรงหน้า จัดการขยี้เบาๆให้มันพร้อมกับตาที่มองไปยังจอทีวี


               “อ๊ะ..อา” เชี่ยมาถึงก็เปิดฉากกันเลยหรอนั่น

           
               “อื้อ อื้อ...” เขาทำกันอย่างนี้หรอว่ะ ผมไม่สนใจจะเช็ดหัวให้ไอ้พอร์ชแต่กลับหันไปหยิบผ้าห่มผืนหนาของมาคลุมขาแล้วปิดหน้าตัวเองโผล่เหลือไว้แค่ส่วนของเบ้าตา ไอ้พอร์ชหันมายิ้มเยาะใส่ผมแล้วหันไปเช็ดศีรษะเอง ใช่สิก็มึงเคยดูบ่อยแล้วนี่พอร์ช กูเพิ่งจะดู...O_O


              “อา..อ๊ะ อ๊ะ” สายตาที่ไม่ได้ละออกไปจาหน้าจอทีวีกับไอ้พอร์ชที่ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เพราะผมไม่ได้สนใจมากไปกว่าทีวีจอแบนในห้องมัน


              “พอร์ช อย่าบัง...” แม่งแกล้งผมอ่ะมันเบี่ยงตัวเอาหลังมาบังสายตาผมเฉยเลย


              “หึหึ”


              “เงียบไปเลยสาดดด =[]=”


              “อ๊า อา อิคึ” อิคึคืออะไรว่ะ แล้วนี่ผมเป็นอะไรไอ้ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน ความรู้สึกปวดหนึบที่ช่องท้องแบบนี้ มันรู้สึกแปลกๆ ผมนั่งบิดไปบิดมาอยู่บนที่นอน ยิ่งดูภาพที่อยู่ตรงหน้าก็ยิ่งรู้สึกมากเข้าไปใหญ่ ไอ้ที่อยู่ตรงกลางตัวก็...



พรึ่บ



             “มึงทำอะไรของมึงเนี่ย พอร์ช!!!!” ผมรีบยื้อผ้าห่มที่ไอ้พอร์ชมันดึงออกจากตัวผมเมื่อกี้มาปิดไว้ที่เดิม


             “มึงไม่เคยหรอไวท์”


             “เคยอะไรว่ะ”



             "ช่วยตัวเองไง??”




ช่วยตัวเอง????



ช่วยตัวเองคืออะไรว่ะ???



             “ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ผมคงทำหน้าเอ๋อใส่ไอ้พอร์ชมากไป มันเลยหัวเราะขำออกมาเหมือนคนบ้าแบบนั้น


             “อะไรของมึงเล่า!!” ปาหมอนใส่แม่งเลยก็กูไม่รู้นี้หว่าว่าไอ้ช่วยตัวเองที่มึงพูดมันคืออะไร


             “มานี่เดี๋ยวกูสอน” ไอ้พอร์ชดึงมือผมให้เข้ามายืนในห้องน้ำก่อนจะจัดการดึงกางเกงบอลผมลงทันที ไอ้ผมหรอจะปล่อยให้มันทำอะไรแบบนั้นก็ยื้อกางเกงตัวเองสุดแรงเกิด

           
             “อื้อออ มึงอ่ะ จะทำไรว่ะไอ้พอร์ช”

           
             “ถ้าไม่ทำมึงก็จะนอนไม่สบายตัวทั้งคืน เชื่อกูดิ กูธนเทพนะครับ เทพเจ้าแห่งในทุกๆเรื่อง” ยิ้มมุมปากผุดขึ้นราวกับยิ้มเยาะว่าผมนั้นโง่แสนโง่ ไอ้พอร์ชมันเดินมาซ้อนหลังผมก่อนจะค่อยๆถอดกางผมออกช้าๆ


             “มึง...”


             “เชื่อกูเถอะน่าไวท์..” เสียงกระซิบข้างหูกับลมหายใจที่รดอยู่ตรงต้นคอทำเอาผมรู้สึกตื่นเต้นมากกว่าเดิม ผมหลับรับสัมผัสที่ไอ้พอร์ชส่งมาให้ผมทุกส่วน ไม่ว่าจะเป็นคำกระซิบกับมือที่กอดเอวผมไว้หลวมๆ


             “แต่มันดูน่าอายยังไงไม่รู้...”


             “เชื่อกู ไวท์ ลืมตาด้วย...” คำพูดช้าๆเนิบนาบทำให้ผมลืมตาตามคำสั่งมัน “มึงดูนะ น้องชายมึงมันตั้งแบบนี้ แสดงว่ามึงมีอารมณ์ อย่าทำหน้างงดิ อารมณ์ที่กูพูดถึงคือความต้องการทางเพศ” แล้วที่มันลุกตั้งทุกๆเช้านี่คือกูต้องการ่วมเพศทุกเช้าเลยหรือว่ะไม่น่าใช่นะ


             “คิดอะไรของมึงอยู่ล่ะ จะฟังที่กูสอนไหม”

           
             “เออๆๆ ฟัง หะ เห้ยย มึงจะทำอะไรน่ะ” ผมโวยวายเสียงดังใส่มันทันทีที่มันทำท่าจะจับไวท์น้อยของผม


             “หึ..” มันไม่ฟังคำทัดท้วงผมสักคำแถมยังเอามือมาประคองไวท์สุดที่รักแล้วเริ่มใช้นิ้วเกลี่ยที่ปลายหัว ขยี้เบาๆแล้วค่อยๆรูดขึ้นลงช้าๆ

             
               “พะ..พอร์ช”


                “เป็นไง..” ลมหายใจที่พ่นอยู่ข้างแก้ม ผมรู้สึกเลยว่ามันเป็นตัวเร่งเร้าอารมณ์ผมสุดๆ


                “กูรู้สึกแปลกๆ..อ๊ะ..อา” ผมเอื้อมมือไปจับข้อมือไอ้พอร์ชที่กำลังเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ


                “อื้อ อื้อ พอร์ช..” ความรู้สึกสุขสมมันแทรกเข้ามาทันทีที่มันขยับข้อมือมากขึ้น อยากได้ให้มันเร็วกว่านี้


                “เร็ว...” ผมก้มตัวทำท่าจะร่วงลงกับพื้นแต่ยังดีที่มีมืออีกข้างของมันประคองผมไว้อยู่


                “อ๊ะ อ๊า อาาาาาา” ความรู้สึกเหมือนถูกปลดปล่อย น้ำสีขาวขุ่นไหลเลอะมือคนที่ทาบทับผมอยู่ด้านหลัง ผมนั่งหอบหายใจหมดแรงอยู่ที่พื้นปรือตามองไอ้พอร์ชที่ตอนนี้มันทำหน้าแปลกๆ


                “มึงหน้าแดง...”


                “เออไง กูก็อยากเหมือนกันนี่” มันล้างมือที่อ่างล้างหน้าเสร็จก็หยิบกระดาษทิชชู่ส่งมาให้ผม


                “ถ้างั้นเดี๋ยวกูช่วยมึงคืนก็ได้”






ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าผมทำเรื่องน่าอายแบบนั้นได้ยังไงT^T แต่จะว่าไปตั้งแต่ตอนนั้นมาความรู้สึกผมที่มีต่อไอ้พอร์ชมันก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆ ถึงตอนนี้จะไม่ได้รู้สึกแบบนั้นแล้วก็เถอะ


แอ๊ดดดด


เมื่อเช้าจำได้ว่าล็อคประตูห้องเรียบร้อยแล้วไม่ใช่หรอว่ะ ผมค่อยๆหย่องเบาๆเดินเข้าไปในห้องตัวเองอย่างเงียบเชียบ ในมือมีกระเป๋าสะพายที่พร้อมจะเตรียมทุ่มฟาดไอ้หัวขโมยที่กำลังนอนหลับอยู่บนที่นอนผม


เอ๋...ขโมยบ้าอะไรว่ะมานอนหลับบนที่นอนกูเนี่ย 



พรึ่บ!!!!


                “อื้อ...ไวท์”


                “ไอ้เชี่ยพอร์ช!! มึงเข้ามาได้ไงเนี่ย!!!”  ผมใช้เท้าเขี่ยสิ่งมีชีวิตที่นอนปรือตาอยู่บนเตียง มันพยายามยื้อผ้าห่มผมกลับไปเพื่อที่จะเอาห่มต่อ “กูถามว่ามึงเข้ามาได้ไง”


                “กูขอกุญแจยามเขามา เขาจำหน้ากูได้”


                “ห้ะ??? แค่นี้เองหรอ” ครั้งที่แล้วไอ้วินมันขอยืมกุญแจกับยามใต้หอ มันไม่เห็นจะง่ายอย่างนี้เลย ได้ข่าวว่าไอ้วินต้องสู้รบปรบมือกันเป็นชั่วโมงไอ้ยามหน้าหอก็ไม่ยอมให้ จนสุดท้ายไอ้วินยอมแพ้นั่งรอจนผมมานั่นแหละ แถมยังบ่นเป็นหมีกินผึ้งเอากุญแจผมไปปั้มแจกจ่ายไอ้เบสไอ้เกมส์ด้วยเผื่อว่ามาครั้งหน้าจะได้ไม่มีเรื่องต่อยตีกับยามอีก


                “ก็เปล่า กูซื้อของกินมาให้เขานิดหน่อย เขาก็เลยยอมน่ะ” ยามที่นี้แม่งเห็นแก่กินฉิบหาย “แถมเขายังบอกว่าคราวหน้าจะปั้มกุญแจสำรองเผื่อกูด้วยล่ะ” ไอ้พอร์ชยิ้มแยกเขี้ยว ยักคิ้วหลิ่วตาให้ผมอย่างกวนตีน


                “มึงไม่มีบ้านให้กลับหรือไง”


                “ไม่อยากกลับว่ะ กลับไปก็อยู่คนเดียว”


                “พ่อกับพี่พัชไปดูงานหรอ”


                “อื้อ” มันพยักหน้าให้ผมนิดหน่อยก่อนจะหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน “ขอผ้าห่มกูคืนนะไวท์” ผ้าห่มกูเถอะพอร์ช แม่งนอนไม่ได้เกรงใจเจ้าของห้องอย่างกูเลยยยย ผมปล่อยผ้าห่มคืนให้ไอ้พอร์ชแล้วค่อยเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า


                “ไวท์...”


                “อือ”


                “หิวข้าว..”


                “....” มึงเห็นหอกูเป็นร้านอาหารข้างทางหรือไงครับธนเทพ แหมมมม = =


                “ไวท์ พอร์ชหิวข้าว”


                “....” หน้าด้านอ้อนกูอีก


                “น้า” มันทำตาปริบๆส่งยิ้มหวานอ้อนๆมาให้ผมสุดพลัง


                “เออๆ ข้าวผัดนะ กูขี้เกียจทำเยอะแยะ”


                “มึงนี่น่ารักที่สุดอ่ะ”




น่ารักแล้วทำไมมึงไม่เคยคิดจะรักกูเลยว่ะพอร์ช .



เดี๋ยวนะ!?!?



นี่ผมกำลังคิดบ้าบอคอแตกอะไรอยู่เนี่ย =_= โว๊ะ  ทำข้าวผัดดีกว่ากู



ผมเดินออกไปเตรียมของเพื่อทำข้าวผัดให้คุณชายที่ยังนอนขดตัวเหมือนลูกหมาอยู่บนที่นอน ไอ้พอร์ชไม่มีทีท่าว่าจะขยับก้าวเดินไปที่ไหน หรือแม้แต่น้ำใจจะเดินมาช่วยหยิบจับของให้ก็ไม่มี แม่ง เห็นแล้วก็หมั่นไส้อยากจะเอาตะหลิวฟาดหน้าสักทีสองที ทั้งๆที่มันควรจะหนีหายไปจากชีวิตผมตลอดกาล Forever ไม่มีโอกาสได้เจอะเจอกันอีกแล้วแท้ๆ แต่ฟ้าช่างกลั่นแกล้งผมให้มาเจอกับบุคคลที่ผมเกลียดขี้หน้าอีกจนได้ แถมมันยังมานอนมีความสุขอยู่บนเตียงผมด้วยนี่สิ


                “บ่นอะไรว่ะ” พูดถึงก็มาเลยเมื่อกี้ยังนอนหลับอุตุอยู่บนเตียงไม่ใช่หรือไง แม่งตายอยากยิ่งกว่าแมลงสาบอีกนะมึงเนี่ย


                “สวดบำเพ็ญ ภาวนาให้สัตว์โลก”


                “หรอ สวดเผื่อกูเปล่า” เสียงที่ใกล้เข้ามารับรู้ได้ว่าไอ้คนที่พูดเมื่อกี้ มันไม่ได้อยู่ไกลจากตัวผมแน่ๆ สัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่างที่วนเวียนอยู่ด้านหลัง “ว่าไง สวดเผื่อกูเปล่า...”



เสียงกระซิบแถวๆใบหู ลมหายใจ กับกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆเหมือนน้ำทะเล



มึงจะมายืนซ้อนหลังกูทำมายยย เชี่ยพอร์ช กูขนลุกกกกกกกT^T


                “เออไง แผ่ส่วนบุญให้มึงด้วย” ผมทำทีไม่สนใจพยายามเคาะกะทะดังโป๊กๆไล่หมาไล่แมวให้มันเลิกมาวนเวียนขอส่วนบุญอยู่ข้างหลังผม แต่นะคนหน้าด้านหน้าทนอย่างไอ้พอร์ชยิ่งไล่ก็เหมือนยิ่งเรียกให้มันเช้ามาใกล้ๆ


                “ไวท์...”


                “อะไรของมึงเนี่ยพอร์ช ปล่อยเอวกู” มายืนข้างหลังไม่พอยังมีหน้ามากอดที่เอวผมอีก


                “ไวท์...”


                “ไอ้พอร์ชปล่อย!!!” ผมผลักศีรษะไอ้พอร์ชที่วางแมะลงบนบ่าผมออกจากรังเกียจ แต่อย่างที่ทุกคนเข้าใจเลยครับชิตก่อนมันเป็นตุ๊กแก ผลักหัวกลวงๆของมันไม่ไปแล้วมือที่เกาะเอวผมอยู่ยังติดหนึบนิ่งกว่ากาวอีกครับพี่น้อง


                “พอร์ช!!!”


                “อย่าหายไปไหนอีกนะ” อ้อมกอดแน่นที่รับรู้ได้ถึงแรงบีบ แรงสัมผัสที่ทำราวกับกลัวว่าผมจะหายไปไหน




                “อย่าไปไหนอีก...”





                “....”
         



 
                “นะ...”


             


Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นกอบกู้เอกราชผมได้ในทันทีทันใด ต้องขอบคุณไอโฟนไอ้พอร์ชที่ทำให้ผมไม่ต้องอยู่ในบรรยากาศอึดอัด ไอ้พอร์ชหยิบโทรศัพท์หน้าจอลื่นออกจากกระเป๋ากางเกงมองหน้าจอนิดหน่อยก่อนจะเดินเข้าไปคุยในห้อง มันทำหน้าเครียดเดินวนไปวนมาในห้องเหมือนหนูติดจั่น ผมไม่รู้ว่าคนปลายสายมีเรื่องอะไร แต่คนๆนั้นก็ทำเอาไอ้พอร์ชขมวดคิ้วด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ แต่มันก็ไม่ได้เกี่ยวกับผมอยู่ดี


                “แล้วเจอกันครับ” ไอ้พอร์ชกรอกเสียงสุดท้ายเสร็จก็มาสบตากับผมที่ยืนมองมันอยู่ก่อน เรายืนมองกันผ่านกระจกโดยไม่พูดอะไรพักนึง ก่อนจะเป็นผมที่เบนสายตาหนีมันมาที่ข้าวผัดตรงหน้า ส่วนไอ้พอร์ชมันก็เดินไปใส่เสื้อนักศึกษาที่แขวนไว้ในตู้


                “พอร์ชเสร็จแล้วจะแดกเลยเปล่า” ผมยื่นหน้าไปถามไอ้พอร์ชในห้องเห็นมันกำลังเอาเสื้อเข้าในกางเกงอยู่


                “เออ ไวท์ กูขอโทษว่ะ เมื่อกี้หลิวโทรมา เห็นบอกว่ามีเรื่องนิดหน่อย กูว่าจะ...”


                “ไม่เป็นไรมึงไปเถอะ”


                “ขอโทษจริงๆว่ะไวท์” มันพูดพร้อมกับทำหน้าสำนึกผิด ยกมือไหว้ผมเป็นเชิงขอโทษ


Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr


                “ว่าไงหลิว แป๊บนึงนะ กูไปก่อนนะมึง ยังไงวันหลังกูมากินแน่นอน”


                “เออๆ..แล้วเจอกัน” ผมยกยิ้มให้ไอ้พอร์ชที่เดินปิดประตูออกไปก่อนจะหันมามองข้าวผัดที่อยู่ในกระทะ จะแดกยังไงหมดว่ะเนี่ย ทำไว้ตั้งเยอะ




อย่าหายไปไหนอีกนะ



ทำไมมึงไม่ปล่อยกูไปว่ะพอร์ช ทั้งๆที่รู้ว่ากูเคยชอบมึงมากมายขนาดไหน ทำไมไม่ปล่อยกูไป…






Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr

               “ว่าไงวิน”


              (สโนวววว มึงอยู่ไหน หอป่ะ??)


               “อืม”

             
               (กูซื้อเค้กมา ตอนนี้อยู่ใต้หอมึงและ กำลังจะขึ้นไป)


               “เออๆ มาดิ กูทำข้าวผัดเหลือเยอะฉิบหาย มาช่วยกูแดกเลยเชี่ยวิน”


               (ฮ่า ฮ่า กำลังจะขึ้นไปนี่ไงคร้าบบบบเจ้าหญิง)




=_= เจ้าหญิงพร่องงงงงงงงงง




>>>>>>>>>>>>http://writer.dek-d.com/nuoouka/story/viewlongc.php?id=1002915&chapter=3